Vandaag mag Tom een keer een stukje schrijven:
Vanmorgen zijn we na vier dagen Kalispell vertrokken naar Helena, de hoofdstad van de staat Montana. Het is in totaal een afstand van 230 mijl en dat duurt ongeveer een uur of vier. Het landschap is heuvelachtig met verspreid groepen bomen en het is overal nog steeds mooi groen. Tot nu toe hebben we eigenlijk alleen mooi weer gehad. Het moet een keer geregend hebben, want dat was te zien aan het vuil op de auto, maar dat moet dan ’s nachts geweest zijn. Op televisie zien we berichten over zware overstromingen als gevolg van stormen met hevige regenval, maar voorlopig betreft dat voornamelijk de oostelijke staten. Het weerbericht voor ons toont echter ook regen in de komende tijd en we hopen maar dat het mee zal vallen.
Van Yvonne mag het best even regenen. De natuur loopt hier een paar weken achter bij ons, wat betekend dat het pollenseizoen in volle gang is. Ze heeft flink hooikoortsklachten en met hier overal droge lucht door de airco is dat geen goede combinatie.
Veel te zien was er onderweg overigens niet en als dat wel het geval was konden we meestal niet zomaar stoppen; er moet een turn-out zijn want je mag op een highway net als in Nederland niet zomaar in de berm gaan staan. Af en toe was er wel eentje en daar heeft Yvonne wat foto’s kunnen maken.
Na aankomst in Helena bleek er een Subway tegen het hotel aan te zitten, daar hebben we een broodje gegeten alvorens in te checken. Na even uitgerust te hebben zijn we nog even naar de kathedraal van Helena geweest, dat schijnt een toeristische trekpleister te zijn. Erg oud is ‘ie niet, de bouw begon in 1908 en duurde zes jaar. Een aardbeving in 1938 richtte veel schade aan, maar alles is weer gerestaureerd.
Het diner in Helena liep helaas uit op een teleurstelling. Hoewel het aanvankelijk aan de hand van het menu heel wat leek te worden, kreeg Yvonne slechts drie piepkleine stukjes eend, een stukje gehakt dat gruwelijk zout was en wat witte rijst. Mijn bison steak met gepofte aardappel was nog wel aardig, maar mijn dessert: een dubbele espresso (die ze niet hadden en daarom vervangen werd door gewone dus slappe koffie) en een Glenmorangie whiskey, werden alsnog ongevraagd gemengd en dus lauw in een hoog glas met een rietje geserveerd…. geen vlees en geen vis dus. De enige goeie manier is apart erg sterke koffie en een goede scotch en dan om en om een slokje nemen. In Canada was ik al eerder ‘op de koffie gekomen’ met beroerde Irish coffee en daarvan heb ik geleerd de koffie en de whisky apart te bestellen, maar desondanks ging het hier fout. Ze kennen om te beginnen geen espresso en ze gooiden het toch doorelkaar ondanks het feit dat ik ze apart besteld had…. bummer!
Morgen gaan we naar Yellowstone en daar hopen we weer veel wilde dieren te zien.
